Magister van de Orde Gerard Timoner OP is uit Rome overgekomen naar Rotterdam, om de feestelijke opheffing van de Nederlandse Orde te bekrachtigen door het decreet tot opheffing van de Nederlandse provincie voor te lezen. Tientallen broeders uit België en Nederland vieren vandaag hun samengaan.

De Nederlandse provincie, die bestond sinds 1515, besloeg tot 1860 de lage landen. In de jaren vijftig en zestig was de Nederlandse provincie de grootste wereldwijd, met zo’n 600 leden. Nu gaan de Nederlandse broeders, 33 in getal, verder als vicariaat van de Belgische provincie.

Later op de dag kozen de Nederlandse broeders een nieuwe vicaris en twee raadsleden. Dat werden René Dinklo OP, die ‘s ochtends nog provinciaal was, en Stefan Mangnus OP en Michael-Dominique Magielse OP.

De provinciaal van België – en nu dus ook Nederland – Philippe Cochinaux OP, bekleedt die functie tot het kapittel van de Belgische provincie, dan inclusief het Nederlandse vicariaat, in december van dit jaar.

Beide lezingen, het evangelie van Johannes en de handelingen van de apostelen, gaan over de eerste stappen van de ontluikende geloofsgemeenschap. Om te beginnen horen we hoe Jezus afscheid neemt van zijn vrienden. “Ik noem u geen dienaars meer, u heb ik vrienden genoemd” (15, 15). Er ligt een grote intimiteit in deze woorden. Een soort levenstestament. Liefde is inderdaad het centrale begrip in zijn afscheidsrede. Daar houdt Jezus aan vast tot het einde. Hij geeft het ook als opdracht mee aan zijn leerlingen. We hebben het dan niet over platoonse liefde, zuiver geestelijk, zonder body, maar om de vele vormen van tastbare liefde. De liefde van mens tot mens, de liefde als inzet voor gerechtigheid in de samenleving, de liefde als levensstijl in onze wereld in volle verandering, de liefde als kleine goedheid in de dagelijkse omgang.

Ik geef eeuwig leven aan mijn schapen…

Bij Johannes 10,22-24 lezen wij dat Jezus deze woorden zegt als Hij in Jeruzalem is, in de tempel en  ze hem vragen of Hij de Messias is…

“Als u de Messias bent, zeg het ons dan ronduit.” (Johannes 10, 24). ). Jezus antwoordt, maar zonder het woord Messias te gebruiken, dat bij zijn toehoorders nogal geladen is met heel wat verschillende verwachtingen.

Hij gebruikt het beeld van de herder, de traditionele figuur van de Davidische Messias.

De tijdgenoten van Jezus waren vertrouwd met het beeld van een herder…

Jullie geloven omdat jullie me kunnen zien. Gelukkig zijn zij die niet gezien hebben en toch geloven.

Beste vrienden

Het is soms moeilijk om in iets te geloven totdat je het gezien hebt. Tenzij en totdat je het ziet en het bevestigt, zullen we twijfelen om volledig in het feit te geloven. En wanneer het op geloof aankomt, wordt het nog moeilijker. Ik kan aan u een ervaring meedelen die ik over God heb gehad, maar u moet het zelf ervaren om te geloven wat ik zeg. Twijfelen en zich afvragen wat dit alles betekent is heel belangrijk in het geestelijke groeiproces op lange termijn. Zonder dat kan God niet op een dynamische manier in ons leven werken. Ik herinner me een voorval toen ik filosofie studeerde tijdens mijn opleiding voor het priesterschap. We kregen les in een onderwerp dat kennis van God heette. De priester die dat vak doceerde was zo overtuigd dat hij op een dag de klas binnenliep en met een vitale 4-5 punten uitlegde waarom God niet bestaat.

"Opdat zij allen een mogen zijn"

In het evangelie van vandaag bidt Jezus voor eenheid. Als Jezus bidt voor onze eenheid, dan erkent en wijst hij ook de grenzen en verschillen af die ons verdelen. Er is verdeeldheid binnen onze families, binnen onze kerken, binnen onze naties. We zouden door kunnen gaan met het opsommen van de grenzen die we tegenkomen.

Sedert enige tijd verveelde hij zich in de krochten van de aarde. Daarom besloot hij op een dag erop uit te trekken, de wijde wereld in. Zo begint het verhaal van een druppeltje water. Hij verlaat de bron en wordt beek. In het gezelschap van anderen wordt hij, over een afstand van kilometers, tot rivier. De reis was niet altijd zo rustig, als hij zich deze bij aanvang had voorgesteld. Hij moet enkele stroomversnellingen passeren, zelfs een waterval, die neerstort in een meer. Zo vervolgt hij zijn tocht en wordt groter, tot stroom, zonder enig besef te hebben van de zee die op hem wacht. Na enkele wilde stormen, gaat de tocht opnieuw verder, tot in het midden van de oceaan, waar de druppel kan genieten van zijn geslaagde leven.

Verrijzenis gaat niet over ontsnappen aan het leven, maar over levend worden

Hoe zijn de afgelopen twee weken voor jou geweest? Heb je verrijzenis gezien en ervaren in je leven? Twee weken geleden vierden we de dag van Jezus' opstanding. Twee weken geleden werd de steen weggerold, het graf leeg bevonden en werd Jezus levend gezien. Maar voelen we ons nu meer levend?

Vaak maken we zo'n ophef over de verrijzenis dat het moeilijk is het in ons eigen leven te herkennen. We zoeken en verwachten dat de verrijzenis iets groots is. Misschien is dat het probleem. Misschien is het daarom soms moeilijk om de verrijzenis in ons leven hier en nu te herkennen.

Thomas’ weg naar geloven

Het was een geweldige samenkomst met begeesterende toespraken en aangrijpende getuigenissen. Er werd gedanst en geroepen, visioenen openden nieuwe horizonten, er was ruimte voor dromen en fantasie. Arme luizen deelden hun niets met rijke burgers. Kreupelen, daklozen, tandeloze oudjes, allen zaten ze gelukzalig rond de feesttafel. Brood en wijn werden rondgedeeld, er was genoeg voor iedereen. Een nieuwe tijd was aangebroken… 

Zo stel ik mij voor dat die eerste christenen zich voelden toen ze doordrongen van de Geest geloofden dat Jezus niet ten onder was gegaan maar leefde in de Vader en als inspirerende Kracht was teruggekeerd. Hoe moest je dit zeggen? Een bijzonder woord schoot hen te binnen. ‘Verrijzenis. Jezus is opgericht in Licht door Diegene waarover hij had getuigd en hij is op een nieuwe manier bij ons.’ De donkere, neerdrukkende tijd was voorbij. De angst geleden, de nacht had plaats gemaakt voor een stralende morgen.