Beste zusters en broeders,

Op de laatste zondag van het liturgische jaar – deze zondag – viert de Kerk steevast het hoogfeest van ‘Christus, Koning van het Heelal’, meestal kortweg ‘Christus-Koning’ genoemd. De aandachtige toehoorder zal in het Evangelie van vandaag echter weinig reden tot feesten bespeuren. Deze Evangeliepassage voert ons immers terug naar de Goede Week, naar het proces van Jezus en meer bepaald naar zijn ondervraging door Pontius Pilatus, de Romeinse landvoogd in Judea. Het kruisverhoor toont Pilatus als een vermoeide, schijnbaar weinig geïnteresseerde man.

Het is een traditie geworden het liturgisch jaar af te sluiten met het feest van Christus Koning. Een waardige afsluiter, zo lijkt het. Toch roept het feest dubbele gevoelens op. Velen onder ons herinneren zich de tijd dat het feest nog werd gevierd, en plein public, ondersteund door tal van christelijke organisaties. Met optochten, militaire escortes, vlaggen, tromgeroffel en trompetgeschal. De aanwezigheid van het christelijk geloof was een vast maatschappelijk gegeven. Het was niet alleen uitdrukking van geloof. Het was ook een publiek statement. Wellicht vooral dat laatste.

Op de voorlaatste zondag van het liturgisch jaar beluisteren we teksten over de zogenaamd ‘laatste dingen’. In het Eerste en Tweede Testament vinden we meerdere dergelijke apocalyptische teksten.  Het Griekse woord apokálypsis betekent onthulling of openbaring. Op het eerste gehoor lijkt wàt onthuld wordt duister en onheilspellend.

Er gaat ook een zekere fascinatie uit van de apocalyptische beeldtaal. Onze verbeelding wordt gevoed door sculpturen, schilderijen en films (zoals ‘Apocalyps now’ van Francis Coppola), waarin een hele wereld ten onder gaat. Actueler non-fictie beeldmateriaal (gewelddadige conflicten, natuurrampen, …) overtreft deze verbeelding ruimschoots.

“Want het zal dan een tijd van nood zijn, zoals er eerder nog geen is geweest sinds er volken zijn. Velen van hen die slapen in het stof zullen ontwaken, sommigen om eeuwig te leven, anderen om de smaad van een eeuwige schande te ondervinden.” Na lezing van deze woorden daarnet heeft de lector besloten met “Woord van de Heer” en hebben de kerkgangers geantwoord met “Wij danken God”. Ooit zal iemand me eens moeten uitleggen hoe we God kunnen danken na zulke apocalyptische verzen. In het Evangelie doet Jezus er evenwel nog een schepje bovenop: “Maar na die verschrikkingen in die dagen zal de zon verduisteren en de maan zal geen licht meer geven; de sterren zullen van de hemel vallen en de hemelse heerscharen zullen in verwarring geraken.” En opnieuw heeft iedereen, nadat gezegd werd “Woord van de Heer”, geantwoord als één man en met animo “Wij danken God”.

De twee boeken ‘Koningen’ vertellen de geschiedenis van het koningschap in Israël vanaf de laatste dagen van koning David tot aan de Babylonische ballingschap. Na de dood van koning Salomo valt het rijk uit elkaar in een noordelijk deel, Israël, en een zuidelijk deel, Juda. De koningen van het Noordrijk hebben een slechte naam omdat ze afgodische cultusplaatsen beschermen.

’t Is weer de tijd van het jaar waarin een soort weemoed ons overvalt. In deze korte en vaak ook donkere dagen stappen we even uit de tgv van het leven om met aandacht te verwijlen bij hen die onzichtbaar met ons meereizen, in onze herinneringen, in ons gemis. Mensen die ons zeer nabij waren, geliefden die onze dagen kleurden, en er nu niet meer zijn. We plaatsen bloemen op hun graf, steken een kaarsje aan bij hun foto, en worden stil. Dankbaar, misschien ontredderd omdat het verdriet en de pijn blijven duren. Omdat er geen hoop overblijft op een nieuwe en levende band met hen. Ons leven loopt net als dat van wie ons voorgingen, op de dood uit. Point final.

Onrafelbaar beminnen.                 
Markus 12, 28-34 

‘Professor, mag ik een vraag stellen?’ In volle aula, eerste jaar filosofie, begin van het academiejaar. Een nog niet aan het secundair onderwijs ontgroeide student doorbreekt heel onschuldig de denkende stiltes van zijn prof. Verrassing onder alle neofieten. Niet voor de prof : ‘Elke vraag is belangrijk, behalve deze waarmee men zichzelf in de kijker wil stellen’. Opluchting. 

De genezing door Jezus van de blinde Bartimeüs, ook wel de bedelaar van Jericho genoemd, wordt op een knappe manier verteld. Je ziet het zo voor je ogen gebeuren. En je hoeft zeker geen bijbel-deskundige te zijn om dat kleurrijke verhaal van de evangelist Marcus te begrijpen. Immers, de blinde Bartimeüs kan elk van ons zijn. Laten we dat eens van nabij bekijken.