In zijn Lied van de vijftigste dag plaatst Huub Oosterhuis Pinksteren midden in de mislukking. Misschien kan je het lied eerst beluisteren voor je verder leest: https://www.youtube.com/watch?v=jvrRDLRvznk. De tekst begint met de ontstellende aanblik van de gefolterde en vermoorde Jezus. De kapotgeslagen goedheid, de geliquideerde keuze voor gerechtigheid en liefde. Idealen geplunderd. Als je het meest dierbare in je leven ziet vallen, denk je, totaal ontredderd: dit is het einde van alles. Niets heeft nog zin.

« Quod omnes tangit ab omnibus  tractari et approbari debet ».

Dit is een beroemde zin onder advocaten en juristen! Laat het me u niet te moeilijk maken... en deze filosofische uitspraak vertalen! “Wat iedereen aangaat, moet door iedereen worden besproken en goedgekeurd”. Het is duidelijk dat dit een ideaal is dat zelden wordt bereikt ! Toch heeft deze uitspraak een belangrijke rol gespeeld in de evolutie van de democratie doorheen de geschiedenis...

Lieve mensen,

Bij het begin van mijn pastoor zijn te Genk in het jaar 2001 ging samen met de scouts groep van onze parochie op kamp in Italië. 
Op een dag had de leiding beslist een klein bergje te beklimmen op de plaats waar onze kampplaats was. Het was heel steil en iedereen mocht mee naar boven gaan. Jonge scouts gingen niet mee naar boven. Ik was de oudste van de groep en ik ben ook naar boven gegaan. Heel langzaam maar geleidelijk aan kwam ik dichterbij de top. Het laatste stukje was het steilste en het moeilijkste maar dankzij de hulp van de leiding die al boven was, kon ik ook de top bereiken.

Iemand vertelde me dat hij elke dag als een klein wonder ziet... Een mirakel.

Al te vaak vergeten we dat het leven geen recht is. Het is een geschenk. Een mirakel van elk moment. Het leven is voor een mens nooit vanzelfsprekend. Het is een gave van God. En wat meer is —ook al leven we— onze maatschappij vraagt vreemd genoeg meer... Meer leven! Dit is een van de "bevelen" van onze maatschappij van overconsumptie die we om ons heen horen: het leven intensiveren, van het leven genieten, meer leven, het huidige moment vollediger beleven... Helaas, de uitnodiging om het leven te intensiveren is vaak een uitnodiging om gewoon plezier te hebben, te ontspannen...

Vorige week hoorden we dat de apostelen zich hadden opgesloten. Hun sterke man Jezus had hen verlaten. Hoe moet het nu verder. Ze praten met elkaar over vroeger en hoe goed het toen was. Veel van wat ze konden herinneren, maakte hen blij, maakte hen zachter. Afscheid nemen van een goede vriend of van naaste familielid, we kennen het allemaal. Allerlei verhalen flitsen door je heen. Ja wat was dat fijn toen we samen op reis waren. Heerlijke momenten ook om samen aan tafel te zitten en te vertellen over vroeger en zoveel herinneringen ophalen. Het is van alle tijden.

De Handelingen vertellen over de eerste christenen. Met hart en ziel delen ze alles met elkaar.  Ik ben het toch niet zeker of het in de eerste christelijke gemeenschappen alles rozengeur en maneschijn was en dat niet altijd alles met anderen werd gedeeld. Lucas wil duidelijk maken dat christen zijn, ook eisen stelt. Christen zijn vraagt, inzet, samenhorigheid, zorg, is anders gaan leven, dus niet alleen voor zichzelf, maar met zorg voor je medemensen. Christen zijn is breken en delen. De apostelen hadden zich opgesloten. Ja, ze hadden Jezus in de steek gelaten.

Toen Jezus en zijn leerlingen Jeruzalem naderden en de Olijfberg bestegen in de richting van Betfage, zond Jezus twee van hen vooruit met de opdracht: 'Gaat naar het dorp, daar vóór u, en het eerste dan ge zult vinden is een vastgebonden ezelin met een veulen. Maakt die los en brengt ze bij Mij.

Deze maand maart hebben we het meegemaakt dat we sinds één jaar met het Corona-virus opgeschept zitten. En het is nog niet gedaan... Vele mensen, en dan vooral jongeren, voelen het aan als een diepe wonde; we zien hoeveel geweld er in de adrenaline aanwezig is, en klaar staat om uit te barsten. We zijn ondertussen aan de vijfde zondag van de vasten; maar Covid 19 is harder te verduren dan welk vasten dan ook: ook dit jaar is trouwens de carnaval van het begin van de vasten weeral opgedoekt. Vorig jaar is bij ons een familielid gestorven aan Covid, door het leger afgevoerd, en niemand weet waar die ergens begraven zou kunnen zijn. Hebben we nog ergens, diep in ons hart, een spoor van levenslust of levenskracht, die ons rechthoudt, elke dag weer opnieuw?