Een blik op het Licht van morgen

Op 6 augustus viert de Kerk het feest van de Gedaanteverandering van de Heer, verwijzend naar de verheerlijking van Jezus op de berg Tabor. Een belangrijk feest. Zo belangrijk dat – wanneer 6 augustus op een zondag valt zoals dit jaar – de klassieke zondagsliturgie moet wijken voor een thematisch e feestliturgie. 

Diezelfde 6 augustus is nog om een andere reden een belangrijke datum in de geschiedenis van de mensheid. Nooit was een gebeuren zo massaal vernietigend als op 6 augustus 1945, toen op Hiroshima de eerste atoombom werd gegooid.

Zowel op de berg Tabor als in Hiroshima was er sprake van straling, maar dan wel met dit grote verschil: van die atoombom ging een straling uit die 140.000 mensenlevens kostte. De ‘straling’ van de Gedaanteverandering van Jezus daarentegen, draagt in zich de belofte van leven, van eeuwig leven in de heerlijkheid van Gods nabijheid. 

Lees meer...

Vanaf het prille begin van het christendom tot op vandaag hebben zovele generaties van christenen, overal ter wereld, geprobeerd om de merkwaardige parabel van Jezus over het onkruid tussen de tarwe te begrijpen en in hun leven toe te passen. Ook wij, die Jezus willen navolgen, worden opgeroepen dat te doen.

Zoeken en vinden

Vandaag lezen we het laatste deel van de parabelrede. Van de zeven gelijkenissen over het koninkrijk der hemelen vinden we de laatste drie alleen in het evangelie van Matteüs. Als Jezus na de gelijkenissen vroeg: “Hebben jullie dit alles begrepen?”, antwoordden de leerlingen volmondig “Ja”. Vond Matteüs dat deze gelijkenissen voor iedereen onmiddellijk duidelijk zijn, of wou hij dat we zelf op zoek gaan naar mogelijke betekenissen?

De eerst twee gelijkenissen gaan over zoeken en vinden, verkopen en kopen. De personages zijn erg schematisch, maar hun handelingen spreken tot de verbeelding: alles verkopen om te verwerven wat je vreugdevol en gelukkig zal maken.

De man die de schat vond was misschien een zwerver of een wandelaar of een ploeger in dienst van de landeigenaar. Hij had aandacht voor wat hij op zijn weg tegenkwam en hij herkende wat daar in de grond zat en zich maar gedeeltelijk toonde; hij stond open voor het onverwachte. De vraag naar een rechtmatige eigenaar wordt hier buiten beschouwing gelaten, zodat de vreugde van de vinder die alles verkoopt grote nadruk krijgt. Zoals de gevonden schat, geeft het koninkrijk der hemelen vreugde en zet het mensen aan tot actie.

Is het je opgevallen dat – vanuit het oogpunt van winstgevendheid – er geen slechtere investeerder is dan de zaaier in dit Evangelie ! Hij maakt geen onderscheid tussen akkers ! Hij zaait naar alle windstreken, zonder te letten op het mogelijke resultaat, zonder na te denken over het kiezen van de beste, meest winstgevende, meest vruchtbare grond ! Hij gooit graan overal rond, zonder bang te zijn het te verspillen. Is dat niet Gods houding tegenover ons ? Jezus, gezonden door de Vader, kwam in de wereld om zijn woord te zaaien. En hij zaait het overalomdat hij wil dat dit woord elk hart bereikt.

Vanaf het prille begin van het christendom tot op vandaag hebben zovele generaties van christenen, overal ter wereld, geprobeerd om de merkwaardige parabel van Jezus over het onkruid tussen de tarwe te begrijpen en in hun leven toe te passen. Ook wij, die Jezus willen navolgen, worden opgeroepen dat te doen. Dat is niet vanzelfsprekend, want de parabel gaat in tegen het gezonde boerenverstand. Letterlijk. Elke boer zal je zeggen dat je wel degelijk het onkruid moet verdelgen om de goede gewassen gezond te laten opschieten. Op welke manier dit moet gebeuren, staat vandaag ter discussie. Maar daar gaan we het nu niet over hebben. In elk geval symboliseren onkruid en tarwe hier het kwade en het goede, het negatieve en het positieve. Ook ons spontaan moreel gevoel zegt ons dat wij het kwaad niet zomaar mogen laten gedijen. Waar zouden we dan uitkomen? En toch gaat de parabel daar blijkbaar tegenin. Laat het onkruid tussen de tarwe staan, kies niet voor de harde en directe uitroeiing van het kwaad. Wees geduldig in de groeitijd. Laat het uiteindelijke oordeel aan God over. Hoe moeten we dat begrijpen?

De niet rekenende milde zaaier

De verhalen die Jezus vertelde zijn dikwijls aanwijzingen voor de plaats waar Hij zich bevindt. Als Hij in het rijke laagland wandelt waar grote boerderijen met hard werkende tot slaven gereduceerde pachters leven, vertelt Hij een parabel over een man die naar een vreemde streek ging en alles aan de rentmeester overliet. De parabel die vandaag wordt gelezen verwijst duidelijk naar de schrale gebieden in het hoogland. Beneden is de grond vruchtbaar, er groeit allerlei graan, er is fruit, er zijn druiven en wijn in overvloed. De hoger gelegen gebieden zijn schraal met een dun schilferig laagje grond op de rotsen. Hier kan men enkel wat spelt winnen, kan men bijen kweken en enkele geiten houden die de sprietjes en het onkruid afknabbelen. Op deze hogere gebieden werd ook heel anders geboerd. Eerst werd er gezaaid en pas daarna geploegd want met al die stenen is eggen niet mogelijk en dus probeert men op die manier de korrels in de grond te krijgen. Men zaaide ook overal: zowel op de plaats waar voetgangers nadien een wegje maakten als waar distels en bramen groeiden, want die zou men later toch omploegen. Het onkruid groeit sneller dan het graan en dreigt het te overwoekeren (dat is nu eenmaal de definitie van onkruid).

 “Mijn juk is zacht en mijn last is licht.” Het is zoveel makkelijker dit te zeggen dan te beleven, vooral wanneer we de indruk hebben dat de hemel ons zonet op het hoofd is gevallen. We kunnen ons in de war voelen, verloren, eenzaam. Gelukkig voor ons hebben we ons geloof, het vertrouwen in God die zich openbaart in Jezus Christus en die ons bevestigt: “Mijn juk is zacht en mijn last is licht.”

Maar op welke manier is het juk van de Heer licht? Er komt een oud verhaal in me op, dat goed deze stelling van Jezus samenvat. Op een dag ziet een man een klein kind dat op zijn rug een ander kind draagt, dat kreupel is. Het kind zwichtte haast onder het gewicht en ging maar traag, heel traag vooruit. Niet veel om gelukkig over te zijn, zo zou je denken. Maar ze waren het wel, en ze straalden hun geluk ook uit. “Dat is best een zware last die je daar draagt”, zo zei de man tot het kind. “Welnee meneer”, aldus het kind, “dit is mijn kleine broer”. De wijsheid van dit kleine kind deed onze man verstomd staan. In zijn eigen woorden herinnert dit kind ons eraan dat wat ons redelijkerwijs zwaar kan lijken, en het ook in werkelijkheid is, dikwijls lichter wordt wanneer het beleefd wordt met liefde. Wanneer de liefde in het hart van onze inspanningen staat, is de last geen last meer maar een levenservaring.